merhaba

yeni bir güne başlıyorum
sabahın ilk saatlerinde
içimdeki sevinci
akıp giden zamanın ritmiyle
bir coşkuya dönüştürüyorum
yaşıyor olmanın büyüsüyle
her mevsim çiçek açan dünyamda
kalbimin derinliklerinden kopup gelen
tutkularıma kucak açıyorum
yaşamın içinde yarını özlüyorum
mucizeleriyle
geride bırakıp tüm olumsuzlukları
karışıyorum
bir su damlası olup
okyanuslara

bahçesini özleyen kız

çiçek bahçemi özledim
aralarına dalmak koklamak geçti içimden
yokluğumda bükük gördüm boyunlarını
sebebinden utandım

kırlarda dolaşmayı özledim
özgürce şarkılar söyleyerek kuşlara
kırların sessizliğinde
neşemden utandım

ankara'nın simidini özledim
vitrinleri seyre dalarak
köşe başında perişan bir çocuk görünce
tokluğumdan utandım

eğlenmeyi özledim
loş ışıklarda dans etmeyi sabaha dek
suskun masalardaki hüznü görünce
mutluluğumdan utandım

hayvanları özledim
dokunamasam bile zararsızlıklarını
zehirli et yiyen sokak köpeğini görünce
insanlığımdan utandım

benliğimi özledim
acımasız zamanın değişime uğrattığı
yapayalnızken aynaya baktığımda
kendimden utandım


ferda balkaya çetin