baktığın zaman
karanlık bir iz bırakıyorsun
gülüşünse aykırı
her adımında
sokakların dili
sevgisiz bedeninde bir vurgun
bir utanç ki dört yanım
yalnızlığın
ömrüne mühürlenmiş bir zehir sanki
ya yüreğin
kırık dökük
yaşıyorsun öylesine
her
her gün
binlerce ilmek geçer boynundan
sokağa dökülür solgun kederin
dudağının kenarına ilişir bir gülücük
beni öldürür
baktıkça gözlerin
bahçesini özleyen kız
