efsunlu düşünceler

gecenin ortasında bölünüyor uyku
çığlık çığlığa

uyanır gibi/ taşın soğuk renginde/titriyor

ay/ı çevreleyen rotasız duygular/tarumar
dalgın parmaklarında rüzgârın/ bir kent/üşüyor

soyut kavramındayken umarsız bir sessizlik
dokunmak istiyor varlığına

ışıyan bir güç ellerim
öyle ki
gökyüzü ayaklarıma seriliyor

evreni dengede tutan yasayla başlıyor

sonsuz sarılışım ve hayranlığım

özüne
destansı yaşamanın
ötesinden gülümsüyor olmalısın/ tarihin

iz bıraktığı yerden
bilmelisin

varlığından/bir kent kutsanıyor

yeniden başlamalı en iyisi
çok yükseklerden süzülürken bir yaprağa yağmurun bereketi
şimdi kuşlar da serenatta

kalbim dinleniyor

bahçesini özleyen kız