ŞİMDİ İSTANBUL'DA OLMAK VARDI...

Yarısı ufukta saklı duran, bembeyaz köpüklü dalgalarıyla masmavi denizim benim!
Sana geldim yine.

Sarının, kırmızının, morun ahenginde güneşin sende
kayboluşunu izlemeye...
İşte tam bu mevsimde.

Martıların kanat süzüşlerindeki zarafet kadar güzellik, sevinç, coşku var yüreğimde.


lacivert akşamlara düştü gönlüm / bir de sana / uçarak gidiyorum güneşe doğru / bal renkli bulutları gördüm / ufkun bittiği yerde / mavi gölgelerin sıcak sessizliğinde...

diye başlayan "sevdam" adlı şiirimin dizeleriyle hüzünlenirken ruhuma şarkı söyleten baharın ılık nefesini hissediyorum tenimde.

Kendimle başbaşayım, kendim oluyorum, gülümsüyorum, selamlıyorum konuk olduğum şehrin insanlarını. Seviyorum yalnızlığımı.

Şeffaf bir tül gibi gökyüzünü saran sislerle efsunlaşan minareleri seyrediyorum. Toprağın uyanışına, martıların, bulutların süzülüşüne tanık oluyorum. Ayaklarım
basmıyor yere. Hayal gücümün ötesinde olan bu şehirde kaybolmak istiyorum.

Bir fotoğraf gibi duruyor zaman.
Güzelliklerin beni içine çekmesine izin veriyorum. Güneş ısıtıyor evreni,
nefes alıyorum, yaşıyorum.
Bir insanın gönlüne daha girmek istiyorum.
* * *
Bize sunulan sayısız armağanları, o küçücük anlardaki saklı mutlulukları çıkarıp kucaklamak, hayatımızın her anını yaşanmış fotoğraflarla güzelleştirmek için yeterince zamanımız var mı sizce?
Hiçbir şey kendiliğinden gerçekleşmez unutmayın.

bahçesini özleyen kız