efsunlu düşünceler

gecenin ortasında bölünüyor uyku
çığlık çığlığa

uyanır gibi/ taşın soğuk renginde/titriyor

ay/ı çevreleyen rotasız duygular/tarumar
dalgın parmaklarında rüzgârın/ bir kent/üşüyor

soyut kavramındayken umarsız bir sessizlik
dokunmak istiyor varlığına

ışıyan bir güç ellerim
öyle ki
gökyüzü ayaklarıma seriliyor

evreni dengede tutan yasayla başlıyor

sonsuz sarılışım ve hayranlığım

özüne
destansı yaşamanın
ötesinden gülümsüyor olmalısın/ tarihin

iz bıraktığı yerden
bilmelisin

varlığından/bir kent kutsanıyor

yeniden başlamalı en iyisi
çok yükseklerden süzülürken bir yaprağa yağmurun bereketi
şimdi kuşlar da serenatta

kalbim dinleniyor

bahçesini özleyen kız

B E K L E M E K

Bazen beklemektir sevmek

Ne kadar bekleyeceğini bilmeden

Bazen fedakârlıktır sevmek

Sende olanı bile verebilmek

Bazen yalnızlıktır sevmek

Issız yollarda tek başına yürüyebilmek

Bazen affetmektir sevmek

Anne şefkati taşımak yüreğinde

Bazen ağlamaktır sevmek

Kimseye göstermeden gözyaşlarını

Bazen yeniden doğmaktır sevmek

Tertemiz, günahsız, çırılçıplak

Bazen özlemektir sevmek

Akreple yelkovana düşman olurcasına

Bazen yorulmaktır sevmek

Kan ter içinde peşinde koşarcasına

Ve korumaktır sevmek

Arkasında dimdik durabilmek

www.herice.com

Filozof Epiktetos

"Başarı bir seyahattir, hedef değil.
Mutluluk, gidilen yolun üzerindedir, sonunda değil. Zira yolun sonunda olsa, ona varıldığında yol bitmiş ve vakit de geçmiş olurdu.
Mutlu olmanın zamanı ise, bugündür, yarın değil.
Akıllı insan odur ki, sahip olmadığı şeyler için üzülmez.
Sahip olduğu şeylerin ise değerini bilir, sevinir."

böylesine alışmışken sıcaklığına

dokunuşlarınla büyümüşken böylesine

n'olur

girme karanlıklar içerisine...

bahçesini özleyen kız

BİR MELEK Mİ ARIYORSUNUZ?

kollarında huzur bulup

sonsuz bir güvenle

uyuduğum

yorulduğumda

başımı dizlerine koyup

dinlendiğim

şefkatine sığındığım

yalnızlığımda

özlemlerimle

canım annem

BENİM ANNEM BİR MELEK

bahçesini özleyen kız

ÖZLEMEK

Birden özleyiveriyorsunuz...

Çoktan unuttuğunuzu sandığınız

ya da yalnızca bir kere karşılaştığınız

ve özlemek için yeteri kadar tanımadığınız birini

bir sabah çılgınca özleyerek uyanıyorsunuz.

Rüyalarınız, içinizdeki o gizli, esrarını ele vermez büyücü,

siz çarşaflarınızın arasında,

bütün tehlikelerden uzak,

güvenle yattığınızı sandığınız bir anda,

usulca ruhunuza sokulup,

sizden habersiz oralara yığılmış cephanelikleri

birer birer ateşleyiveriyor.

İnfilaklarla sarsılarak uyanıyorsunuz.

Hayatınızda olmayan birini hayatınıza almak,

ona dokunmak,

onun sesini duymak için kıvranırken buluveriyorsunuz kendinizi...

Özlemek, o yakıcı istek,

bilinen herşeyi ve önem sırasını değiştiriveriyor.

Özlediğiniz ise çok uzaklarda...

Yanında olmasını istediğiniz halde

yanınızda olmayan bir tek kişi,

yanınıza bile yaklaşmadan,

hatta onu özlediğinizden

ve onu istediğinizden haberdar bile olmadan,

bütün hayatı,

bütün görüntüleri eritip

başka kılıklara sokuyor...
.
Ahmet Altan
.

düşünce

uykuyu düşüncelere bölen düşünce

taşır izlerini hâlâ

bir güzel düşünceye karşı

hüzünlenince

böler bedenleri bin parçaya

yosunları bilinmeyen bir denizden

ay ışır

binlerce kez

gel-git / lerle

dinmez mahcubiyeti / dalgaların

yağmurlar karışırken gövdesine

bahçesini özleyen kız

sabahın beşinde...karmaşık bir...

yanağıma gülümseyen Ay!..sabaha karışma hep böyle kal...

beklenen vardır ya...uzakları yakın eden bir dost...

hüzün çökmesin istersiniz oysa...

bahar gelsin yüreğinize umutlarınızla...

içimden ne hazanlar geçer şimdilerde...

iyi ki kışlar üşütemiyor yüreğimi...

bilirim ki her mevsimde bir güzellik, her acı da bir sevinç...

olsa da bir damla yaş...

uzaklara...çok uzaklara...

aydınlık bir yoldan kimi zaman...

yağmuru gizler toprak gözlerime...

mevsimler de geçermiş bir günde...

bir ışık süzülür geceden

yeryüzüne...

o yol ki.../ özlemlerime uzanan...

dört mevsimi yaşayan ellerimde ağaran

yeni güne

sızar gizlice.../ sızar imgelerime

inceden inceye...

bahçesini özleyen kız

ŞİMDİ İSTANBUL'DA OLMAK VARDI...

Yarısı ufukta saklı duran, bembeyaz köpüklü dalgalarıyla masmavi denizim benim!
Sana geldim yine.

Sarının, kırmızının, morun ahenginde güneşin sende
kayboluşunu izlemeye...
İşte tam bu mevsimde.

Martıların kanat süzüşlerindeki zarafet kadar güzellik, sevinç, coşku var yüreğimde.


lacivert akşamlara düştü gönlüm / bir de sana / uçarak gidiyorum güneşe doğru / bal renkli bulutları gördüm / ufkun bittiği yerde / mavi gölgelerin sıcak sessizliğinde...

diye başlayan "sevdam" adlı şiirimin dizeleriyle hüzünlenirken ruhuma şarkı söyleten baharın ılık nefesini hissediyorum tenimde.

Kendimle başbaşayım, kendim oluyorum, gülümsüyorum, selamlıyorum konuk olduğum şehrin insanlarını. Seviyorum yalnızlığımı.

Şeffaf bir tül gibi gökyüzünü saran sislerle efsunlaşan minareleri seyrediyorum. Toprağın uyanışına, martıların, bulutların süzülüşüne tanık oluyorum. Ayaklarım
basmıyor yere. Hayal gücümün ötesinde olan bu şehirde kaybolmak istiyorum.

Bir fotoğraf gibi duruyor zaman.
Güzelliklerin beni içine çekmesine izin veriyorum. Güneş ısıtıyor evreni,
nefes alıyorum, yaşıyorum.
Bir insanın gönlüne daha girmek istiyorum.
* * *
Bize sunulan sayısız armağanları, o küçücük anlardaki saklı mutlulukları çıkarıp kucaklamak, hayatımızın her anını yaşanmış fotoğraflarla güzelleştirmek için yeterince zamanımız var mı sizce?
Hiçbir şey kendiliğinden gerçekleşmez unutmayın.

bahçesini özleyen kız